i love this group
Στα τέλη του 1972, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Πωλ Στάνλεϊ και ο μπασίστας Τζιν Σίμονς απάντησαν στην αγγελία του ντράμερ Πίτερ Κρις, εντάσσοντας τον στο συγκρότημα τους με την ονομασία Wicked Lester. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς, στο σχήμα εντάχθηκε ο κιθαρίστας Έις Φρίλι και μετονομάστηκαν σε Kiss, δίνοντας την πρώτη τους συναυλία στις 30 Ιανουαρίου 1973 σε κλαμπ της περιοχής Κουίνς της Νέας Υόρκης. Το Μάρτιο του 1973 ξεκίνησαν να φορούν make-up και ηχογράφησαν ένα ντέμο με πέντε τραγούδια, για να υπογράψουν συμβόλαιο συνεργασίας με την "Casablanca Records", στα τέλη της χρονιάς. Οι Kiss το 1979 Οι Kiss ηχογράφησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους στα τέλη της χρονιάς και ξεκίνησαν την πρώτη τους περιοδεία στις 5 Φεβρουαρίου 1974 προωθώντας το δίσκο τους μέχρι τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς. Ο διάδοχος του "Kiss" ηχογραφήθηκε στο Λος Άντζελες σε διάλειμμα από την πρώτη τους περιοδεία και έφερε τον τίτλο "Hotter Than Hell". Η περιοδεία του άλμπουμ ξεκίνησε δύο εβδομάδες μετά το τέλος της πρώτης τους περιοδείας, αλλά έληξε μόλις τέσσερις μήνες αργότερα για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις για το "Dressed to Kill", στο οποίο συμπεριλαμβανόταν η μεγάλη επιτυχία "Rock and Roll All Nite". Θέλοντας να διοχετεύσουν την ενέργεια των ζωντανών τους εμφανίσεων σε μία ηχογράφηση, οι Kiss κυκλοφόρησαν το διπλό, ζωντανό άλμπουμ "Alive!", το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία ανεβαίνοντας στο Top-10 του Billboard. Το συγκρότημα περιόδευσε για πρώτη φορά στην Ευρώπη και ηχογράφησε το διπλά πλατινένιο "Destroyer", το οποίο συνοδευόταν από τις επιτυχίες "Shout it Out Loud", "Detroit Rock City" και "Beth". Ακολούθησαν οι πλατινένιοι δίσκοι "Rock and Roll Over" και "Love Gun", όπως και το ζωντανό, διπλά πλατινένιο "Alive II". Το συγκρότημα περιόδευσε στην Ιαπωνία δίνοντας δέκα συναυλίες, το Μάρτιο του 1977, ενώ ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε για πέντε sold out εμφανίσεις στο "Budokan Hall" του Τόκιο. Το 1978, τα τέσσερα μέλη των Kiss κυκλοφόρησαν από ένα προσωπικό δίσκο έκαστος, ο οποίος έφερε την ονομασία του δημιουργού του. Τα άλμπουμ κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα στις 18 Σεπτεμβρίου 1978 και ανέβηκαν στο Top-50 των αμερικάνικων τσαρτ. Στα τέλη εκείνης της χρονιάς προβλήθηκε η πρώτη ταινία του συγκροτήματος με τίτλο "Kiss Meets the Phantom of the Dark", λαμβάνοντας μέτριες ως αρνητικές κριτικές. Ακολούθησε ο δίσκος "Dynasty", το Μάιο του 1979, σκαρφαλώνοντας για άλλη μια φορά στο Top-10, με τους Kiss να περιοδεύουν κατά το δεύτερο μισό του έτους σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Δεκαετία '80 Το 1980, ο Πίτερ Κρις αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Έρικ Καρ, ενώ κυκλοφόρησε ο δίσκος "Unmasked". Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το "Music from the Elder", ένας δίσκος με κοινό στιχουργικό θέμα όπου το συγκρότημα πειραματιζόταν με άλλα όργανα όπως άρπες, συνθεσάιζερ, μεσαιωνικές τρομπέτες, κ.α.. Η εμπορική επιτυχία του άλμπουμ ήταν πολύ μικρή και δεν πραγματοποιήθηκε περιοδεία για την προώθηση του. Οι Kiss το 1999 Στα τέλη του 1982, αποχώρησε από το συγκρότημα ο Έις Φρίλι δίνοντας τη θέση του στον Βίνι Βίνσεντ, ενώ λίγο πριν είχε συμμετάσχει στο δίσκο "Creatures of the Night". Ο Βίνσεντ έκανε τη μοναδική του ηχογράφηση με τους Kiss για το άλμπουμ "Lick it Up" του 1983, με το συγκρότημα να πραγματοποιεί μία δίμηνη ευρωπαϊκή περιοδεία στα τέλη της χρονιάς, για να συνεχίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το Μάρτιο του 1984. Εκείνη τη χρονιά, ο Μαρκ Σεντ Τζον πήρε τη θέση του Βίνι Βίνσεντ και οι Kiss κυκλοφόρησαν το πρώτο τους Top-20 άλμπουμ μετά από πέντε χρόνια, με τίτλο "Animalize". Σύντομα, ο Σεντ Τζον υπέφερε από σύνδρομο Reiter και αναγκάστηκε να δώσει τη θέση του στον Μπρους Κούλικ. Η νέα σύνθεση ηχογράφησε μία σειρά επιτυχημένων δίσκων, ξεκινώντας με το "Asylum" του 1985, για να συνεχίσουν με το "Crazy Nights" δύο χρόνια αργότερα, με το σινγκλ "Crazy Crazy Nights" να ανεβαίνει στο βρετανικό Top-10, αλλά και το "Hot in the Shade" το 1989, το οποίο περιείχε τη μεγάλη επιτυχία "Forever", το πρώτο Top-10 σινγκλ του συγκροτήματος μετά από 13 χρόνια. Από το 1983 και έπειτα, το συγκρότημα αποχωρίστηκε το make-up και την εικόνα με την οποία έγινε διάσημο κατά την πρώτη περίοδο ύπαρξης του. Δεκαετία '90 Στις αρχές της δεκαετίας, ο ντράμερ Έρικ Καρ υπέφερε από καρκίνο και παρ' όλο το γεγονός ότι θεραπεύθηκε μετά από χημειοθεραπεία, τον Σεπτέμβριο του 1991 είχε δύο ενδοκρανιακές αιμορραγίες με αποτέλεσμα να πεθάνει στις 24 Νοεμβρίου 1991. Τη θέση του πήρε ο Έρικ Σίνγκερ και το συγκρότημα ηχογράφησε το δίσκο "Revenge" το 1992, σκαρφαλώνοντας στο Top-10 των άλμπουμ μετά από 13 χρόνια, συνοδευόμενο από την επιτυχία "God Gave Rock and Roll to You". Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο "Alive III", το οποίο έγινε χρυσό. Το 1995, εκδόθηκε το βιβλίο "Kisstory", ένα χρονικό της καριέρας του συγκροτήματος μέχρι τότε. Το Μάρτιο της επόμενης χρονιάς κυκλοφόρησε η ζωντανή εμφάνιση των Kiss λίγους μήνες νωρίτερα για το τηλεοπτικό δίκτυο "MTV", όπου έπαιξαν ένα εξ ολοκλήρου ακουστικό σετ, με τίτλο "Kiss Unplugged". Το 1997, κυκλοφόρησε με καθυστέρηση δύο χρόνων το πρώτο στούντιο άλμπουμ των Kiss μετά από πέντε χρόνια, με τίτλο "Carnival of Souls: The Final Sessions". Επανένωση Οι Kiss το 2013 στο Hellfest Η κλασική σύνθεση των Kiss με τους Στάνλεϊ, Σίμονς, Φρίλι και Κρις επανενώθηκε το 1996 και περιόδευσε από τις 15 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς μέχρι τον Ιούλιο του 1997, όταν σταμάτησαν για να ηχογραφήσουν το επιτυχημένο "Psycho Circus", ανεβαίνοντας στο # 3 του Billboard. Το Μάρτιο του 2000, το συγκρότημα ξεκίνησε την αποχαιρετιστήρια περιοδεία του, όπως είχε ανακοινωθεί, την οποία ολοκλήρωσε, μετά από 142 εμφανίσεις, στις 13 Απριλίου 2001, στην Αυστραλία. Τον Ιανουάριο του 2001, ο Κρις αποχώρησε και πάλι, με τον Έρικ Σίνγκερ να παίρνει τη θέση του για την υπόλοιπη περιοδεία. Το Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς, το συγκρότημα έπαιξε στην τελετή λήξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2002 στο Σολτ Λέικ Σίτι, με τον Φρίλι να πραγματοποιεί την τελευταία του εμφάνιση με τους Kiss. Τη θέση του πήρε ο Τόμι Τάιερ και το συγκρότημα περιόδευσε με τους Aerosmith, το 2003. Το 2004, πραγματοποίησαν την περιοδεία "Rock the Nation" μαζί με τους Poison, για να μειώσουν τον αριθμό των ζωντανών τους εμφανίσεων τα επόμενα χρόνια. Τον Απρίλιο του 2007, ο πρώην κιθαρίστας του σχήματος Μαρκ Σεντ Τζον πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία 51 ετών. Το 2008, περιόδευσαν στην Ευρώπη και την Ωκεανία και τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς κυκλοφόρησαν το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ μετά από έντεκα χρόνια, με τίτλο "Sonic Boom". Για την προώθηση του δίσκου, περιόδευσαν στην Ευρώπη το Μάιο και τον Ιούνιο του 2010, για να συνεχίσουν στη Βόρεια Αμερική μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 2010, ενώ η περιοδεία ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 2011. Λίγο πριν, το 2009 εμφανίστηκαν ως "οι νεράιδομαχητές-φύλακες του πρώτου ραβδιού" στην τηλεταινία Ευχολογία της σειράς "Δύο Φανταστικοί Γονείς" του δικτύου Nickelodeon. Το καλοκαίρι του 2012, περιόδευσαν μαζί με τους Motley Crue σε Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά και Μεξικό, ενώ τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Monster" ανεβαίνοντας στο # 3 του Billboard. Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ξεκίνησε από το Μπουένος Άιρες στις 7 Νοεμβρίου 2012 και αφού πέρασε από την Αυστραλία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, θα ολοκληρωθεί με τέσσερις εμφανίσεις στην Ιαπωνία, τον Οκτώβριο του 2013.
Το 1985 στο Λος Άντζελες[1] [3] έγινε συγχώνευση των συγκροτημάτων "Hollywood Rose" (είχαν αρχηγό τον Αξλ Ρόουζ) και "L.A. Guns (είχαν αρχηγό τον Τρέισι Γκανς, λόγω των προβλημάτων με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, κυρίως των μελών του δεύτερου.[3] Tα μέλη του συγκροτήματος κατέληξαν σε μια τελική σύνθεση: Αξλ Ρόουζ (φωνητικά), Ίζυ Στράντλιν (κιθάρα)[1] [3] (οι δυο τους βρίσκονταν στους Hollywood Rose),[3] Slash (κιθάρα), Νταφ ΜακΚάγκαν (μπάσο) και Στίβεν Άντλερ (ντραμς) (οι τρεις τους ενσωματώθηκαν αργότερα).[1] [3] Το νέο συγκρότημα έκανε μια μικρή περιοδεία στο Σιάτλ, για να μπορέσει να βρει τη χημεία του.[3] Μετά την περιοδεία, όλα τα μέλη του συγκροτήματος έμεναν στο ίδιο σπίτι, στο Λος Άντζελες και έπαιζαν σε διάφορα μπαρ, ώστε να καταφέρουν να βρουν τον ήχο που τους ταίριαζε.[1] Μέχρι το 1986 είχαν γράψει 14 κομμάτια,[1] υπογράφοντας, παράλληλα, συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία "Geffren Records".[1] [3] Μέχρι το 1987,[14] υποστήριζαν συναυλίες συγκροτημάτων,[1] [14] όπως, οι Aerosmith, οι Alice Cooper[1] και οι Mötley Crüe.[1] [14]
Tην άνοιξη του 2012, ο Μπράιαν Φάλλον, τραγουδιστής των Gaslight Anthem, δήλωσε για το "Appetite for Destruction" και τον Αξλ Ρόουζ: "Όταν ήμουν παιδί, ήταν ο Αξλ Ρόουζ... Πάντα ήταν στην οθόνη της τηλεόρασης. Δε με νοιάζει. Αυτός ο τύπος είναι γουρούνι. Ξανακούστε το "Appetite for Destruction" και ελάτε να μου πείτε πόσες γυναίκες προσβάλλει. Ήμουν τόσο τυφλός σχετικά με αυτό όταν ήμουν επτά ετών. Δεν ήξερα για τι πράγμα μιλούσα".[15]
Το 1988,[3] [16] οι Guns N' Roses κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους,[1] [2] [3] [16] με τίτλο "G N' R Lies",[3] [16] το οποίο πήγε αρκετά καλά σε πωλήσεις,[2] φθάνοντας στην τέταρτη θέση του Billboard Hot 100[16] και τούς έκανε ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αγγλία.[1] Στις 17 Οκτωβρίου του 1989, άνοιξαν[2] τη συναυλία των Rolling Stones, κατά την οποία ο Ρόουζ είπε ότι, εάν κάποια μέλη του συγκροτήματος δε σταματούσαν τη χρήση ναρκωτικών, τότε εκείνο θα διαλυόταν.[2] [3] Αν και όλοι τους έκαναν μια προσπάθεια, ο Άντλερ δε μπορούσε να μείνει χωρίς αυτά. Έτσι, τα μέλη της μπάντας προσέλαβαν ένα θεραπευτή, ο οποίος είχε βοηθήσει σε παρόμοια προβλήματα τους Mötley Crüe. Η λύση αυτή δεν απέδωσε. Ο Άντλερ, απολύθηκε[1] [2] [3] μετά την τραγική του εμφάνιση, στις 7 Απριλίου του 1990, στο "Farm AID IV". Tην απόφαση αυτή, μετέφερε στον Άντλερ ο -επίσης ναρκομανής τότε- Slash.[2] Κριτική
Μετά το "G N' R Lies", oι Slash και ΜακΚάγκαν πήγαν στο Σικάγο, ο Ρόουζ παρέμεινε στο ιδιόκτητο στούντιο του, στο Μαλιμπού, ο Στράντλιν απείχε από την όλη διαδικασία,[2] ενώ στη θέση του Άντλερ προσελήφθη ο πρώην ντράμμερ των Cult, Ματ Σόρουμ[2] [3] και ο Ρόουζ έφερε τον Ντίζυ Ριντ, για μια θέση στα πλήκτρα. Όλα αυτά έκαναν τον Slash να πιστέψει ότι το συγκρότημα έχανε σιγά-σιγά τον πανκ προσανατολισμό του. Η αποχή του Στράντλιν ανάγκασε τον Slash να παίξει τη ρυθμική κιθάρα στα περισσότερα από τα 36 κομμάτια του άλμπουμ. Όλα ήταν έτοιμα για την κυκλοφορία των δίσκων και απέμεναν μόνο τα φωνητικά του Ρόουζ. Ωστόσο, ο ίδιος έδειχνε να δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στα πλήκτρα, παρά στις κιθάρες. Τέλος, άλλη μια διαφωνία που προέκυψε, αφορούσε την κυκλοφορία ολόκληρου ή μέρους του υλικού που είχε ηχογραφηθεί: Ο Slash, βλέποντας πως, η μπάντα δε θα άντεχε στο χρόνο, πρότεινε να κυκλοφορήσουν μόνο τα 12 από τα 36 κομμάτια, κάτι που δε συνέβη, τελικά.[2] Έτσι, στις 17 Σεπτεμβρίου[2] [17] του 1991, η μπάντα κυκλοφόρησε δύο δίσκους με τίτλο: "Use Your Illusion I" και "Use Your Illusion II".[1] [2] [17] Εκείνη την ημέρα, έφθασαν στα δισκοπωλεία 4,2 εκατομμύρια των δίσκων αυτών.[17] Τα άλμπουμ αυτά κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις του Billboard Hot 100, κάτι το οποίο συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής.[2] Πολλά κομμάτια του δίσκου αυτού είχαν γραφεί πιο πριν, όπως τα: "Back off Bitch" (γράφηκε πριν από την ίδρυση των Guns N' Roses), "You Could Be Mine" (αποκλείστηκε από το "Appetite for Destruction") και το "November Rain" (το σόλο του γράφηκε από το Ρόουζ και το Slash, το 1986). Eπίσης, αρκετά γνωστό είναι το "Coma", το οποίο γράφηκε από το Slash, ενώ ο ίδιος βρισκόταν υπό την επήρεια ηρωίνης. Για το κομμάτι αυτό, ο ίδιος ο Slash έχει δηλώσει ότι αισθάνεται περήφανος.[17] Ο πρώτος δίσκος συμπεριελάμβανε έναν πιο σκληρό ήχο[2] και -μεταξύ άλλων- μια διασκευή του Live And Let Die του Πολ Μακάρτνεϊ. [2] [3] O δεύτερος δίσκος έδειχνε μια περισσότερο συνειδητοποιημένη μπάντα, με εντονότερα τονισμένη τη συνεισφορά του Ρόουζ, κομμάτια σχετικά με την πολιτική[2] και μια διασκευή του "Knocking on Heaven's Door", του Μπομπ Ντίλαν.[2] [3] Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν και μουσικοί, όπως ο Άλις Κούπερ και ο Μάικλ Μονρώ. Ωστόσο, πολλά ερωτηματικά δημιούργησαν η χρήση πλήκτρων και οι διάφορες εμφανείς επιρροές από τους Queen και τον Έλτον Τζον.[2] Χρόνια αργότερα, ο Slash δήλωσε στο περιοδικό "Τotal Guitar": "Ειλικρινά, θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα δίσκο με δέκα μόνο κομμάτια, με περισσότερη αμεσότητα, ωστόσο αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να αρχίσουμε να δουλεύουμε και πάλι σαν συγκρότημα.". Eπίσης, για τις σχέσεις του με τον Ρόουζ απεκάλυψε ότι: "εγώ με τον Αξλ τά πήγαινα καλά. Η μόνη διαφωνία σε σχέση με τα Illusion ήταν όσον αφορά τα συνθεσάιζερ. Διαφωνούσα με τη χρήση τους και τότε και τώρα". Για τις ηχογραφήσεις των δύο δίσκων, ο Slash δήλωσε: "Κάναμε ό,τι κάνουμε συνήθως. Μπαίναμε στο στούντιο όλοι μαζί και παίζαμε τα τραγούδια, ζωντανά, και έτσι, έβγαινε ο δίσκος. Αλλά, επειδή δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ ακουστικά, έπαιζα μαζί με τη μπάντα, απλά και μόνο για την ενέργεια του όλου πράγματος. Έπειτα, ξαναπήγαινα μόνος μου στο στούντιο και έγραφα τα δικά μου μέρη". Τέλος, για τη χημεία της μπάντας είπε: "όταν βάζαμε στην άκρη τις χαζομάρες και απλώς παίζαμε, τότε πραγματικά υπήρχε ενότητα στο γκρουπ".[17]